First year pa lang ako, mahal ko na si Chris.
Tinatago ko ang naramdaman ko sa kanya.
First day of school namin best-friends na kami, dahil siya ang pinaka-una kong nakilala sa High School.
Minsan masakit tumatago ng nararamdaman.
Tinutulungan ko siya manligaw sa crush niya...si Maria.
Yong 4th year na kami, naging sila.
Nasasaktan ako araw-araw kapag nakita ko sila magkasama.
Minsan inaaway ako ni Maria, kaya umiiwas nalang ako sa kanila.
Isang araw nalaman ni Chris ang totoo.
Chris: Bakit hindi mo sinasabi na inaaway ka ni Maria?!
Ako: Ok lang naman ako eh. Hindi naman malaki na problema.
Chris: Ok?! Ok ka diyan. Hiniwalayan ko na si Maria.
Ako: Bakit mo ginawa yon?! Hindi naman malaki na problema!
Chris: Hindi malaki! Kapag nasasaktan ka nasasaktan rin ako.
Ako: Ano ang ibig mo sabihin? Bakit ka naman masasaktan ano ba ako sa iyo? Diba Best Friends lang tayo?
Chris: Dahil, mahal kita. Hindi ko gusto makita kita nasasaktan.
Ako: Ilang beses na ako nasasaktan. Hindi lang dahil inaaway ako ni Maria. Dahil na kasama mo siya at mahal mo siya. Mahal rin kita. Pero nasasaktan ako dahil sa iyo. Ayoko na masasaktan. (umalis ako)
Chris: Sorry
Pagdating ko sa hagdanan umiyak ako.
1 week later...
Nasa ospital si Chris. Nabanggaan ng kotse. Pag dating ko doon...
Hindi ko siya na-abotan. Wala na siya.
Umiiyak ako araw-araw. At araw-araw nagsisi ako. Dahil totoo na mahal na mahal ko siya.
No comments:
Post a Comment